01. Zapalniczka

 — Rachel, błagam. Nie zachowuj się jak dziecko! — Ashlee usilnie próbowała odwieść mnie od mojego pomysłu, ale byłam nieugięta. Szłam szybkim i pewnym krokiem w stronę gabinetu biologicznego. — Pomyśl przez chwilę! — Udało jej się mnie zatrzymać. — Jeśli cię złapią, będzie jeszcze gorzej. Tego chcesz? — zapytała. Westchnęłam.

—Ashlee, to była nasza prywatna korespondencja. Ta wredna jędza nie miała prawa zabierać nam tej karteczki!

— Po pierwsze: miała pełne prawo. Ciesz się, że nie przeczytała jej przed całą klasą. Poza tym od razu zauważy, że nie ma jej w szufladzie. Na kogo padną pierwsze podejrzenia, jak myślisz! — To nie było pytanie.

— Uspokój się! To tylko głupi skrawek papieru. Wejdę, zabiorę i wyjdę.

— Skoro jest taki głupi, to coś się tak uparła?! - Ashlee jak ognia unikała problemów i afer. Niestety przyjaźń ze mną wcale jej tego nie ułatwiała - dla mnie kłopoty były niczym paliwo.

— Bo obraziłam na niej połowę personelu szkoły i uczniów! Zajmie mi to kilka sekund, daj mi przejść...

— BAILEY! - wrzask dyrektora odbił się echem od ścian pustego korytarza. Szedł w naszym kierunku z miną, która nie wróżyła nic dobrego. Mimo że sytuacja wyglądała niewesoło, z trudem powstrzymałam uśmiech. Jego kaczy chód, idealnie błyszcząca łysina i sylwetka przypominająca kulkę zawsze mnie bawiły. Naturalnie wykrzyczał moje nazwisko, a nie Ashlee.

— No to się doigrałaś — mruknęła przyjaciółka.

— Co się tu dzieje? — zapytał, gdy już do nas dodreptał.

— Spacerujemy, napawając się cudownym zapachem wiedzy — odparłam i rozejrzałam się teatralnie dookoła. Ashlee jęknęła w odpowiedzi. Nie lubiła, gdy się tak zachowywałam.

— Nie cwaniakuj. Rachel Bailey nie zostaje po lekcjach z dobrej woli. Co tym razem? — Kiedy słyszałam jego wyniosły ton, chciało mi się wymiotować.

— Widzi pan... zrozumiałam, jaka jestem niewdzięczna. Moje zachowanie jest tak karygodne, że ustaliłyśmy z Ashlee, że potrzebuję pomocy.

Dyrektor prychnął gniewnie.

— Twoja arogancja nie ma granic. Z chęcią postarałbym się o to, żebyś jak najszybciej opuściła tę szkołę! — Ale nie możesz tego zrobić, bo boisz się moich rodziców, odparłam w duchu.

— Czemu pan na mnie krzyczy?! Nic nie zrobiłam! — zdenerwowałam się. — Dzisiaj — dodałam po chwili, dla ścisłości.

— A pani, panno Morgan? — Zignorował mnie. — Nie potrafię zrozumieć, czemu przebywasz z Rachel, ale myślałem, że uda ci się ją trochę poskromić. — Jego głos w stosunku do Ashlee zawsze był cichszy i bardziej przychylny. Dziewczyna spuściła głowę i nie skomentowała. To była zresztą jej standardowa pozycja do kłótni i rozmów ze starszymi.

— Zaraz, zaraz! Poskromić?! Przecież nic nie robię, tak? Od kiedy to chodzenie po szkole jest zabronione?

— Proszę opanować swój język, panno Bailey. Lekcje dawno się skończyły, biblioteka jest już zamknięta. Chyba najwyższy czas wrócić do domu — wysyczał i odszedł. Ashlee głośno wypuściła powietrze. Dyrektora określiłabym mianem przewrażliwionego na moim punkcie, ale być może miał do tego podstawy.

— Cóż, nie pozostaje nam nic innego niż powrót do domu — westchnęła sztucznie zawiedziona. Mruknęłam tylko w odpowiedzi i skierowałyśmy się do wyjścia. Wysłałam SMSa i już po kilku minutach pod szkołą zjawił się czarny Volkswagen z przyciemnianymi szybami. Wsiadłam do niego i przed trzaśnięciem drzwiami pomachałam Ashlee. Gdy zajechaliśmy przed dom dostrzegłam obcy samochód. Tak, mieliśmy ich sporo, ale tego z pewnością nie znałam. Zapytałam o to szofera, a on wyjaśnił mi charakterystycznym dla siebie głosem wypranym z emocji, że to przedstawiciel handlowy wielkiej korporacji chińskiej, z którą moi rodzice od dawna próbowali zawrzeć jakieś układy. Gdy weszłam do domu przywitała mnie idealna cisza. Zwykle po domu plątało się kilku pracowników rodziców albo sprzątaczki. A nawet jeśli nie, coś zawsze było słychać: czyjeś rozmowy, chodzącą pralkę, wodę lejącą się z kranu. Nagle w głowie zrodził mi się szatański pomysł. Ta sytuacja nie mogła się obejść bez ingerencji Rachel Bailey. Skierowałam się do głównego gabinetu. Mama siedziała naprzeciwko siwego Azjaty i mówiła do niego, wodząc palcami po papierach na stole. Mężczyzna kiwał głową z zadowoleniem.

— Mamo. Wróciłam — powiedziałam. Nie usłyszeli mnie albo zwyczajnie zignorowali. — Mamusiu, muszę ci coś powiedzieć — zaczęłam płaczliwym głosem. — Jestem w ciąży.

Oboje przenieśli na mnie wzrok z przerażeniem. Twarz mężczyzny wyrażała zmieszanie i zniesmaczenie tym brakiem dyskrecji z mojej strony, a w oczach mojej matki zabłysły iskierki wściekłości.

— Rachel, nie bądź śmieszna... — wysyczała.

— Proszę, mamo! Nie wiem, co zrobić! — kontynuowałam przedstawienie.

— Wyjdź. Natychmiast — powiedziała twardo. Posłuchałam.

Często się zastanawiałam, czemu mnie adoptowali. Odkąd pamiętam, mama nie poświęcała mi nawet minimum uwagi. Jako mała dziewczynka mamę kojarzyłam zawsze z posągiem: chłodnym, niezachwianym. Byłam wtedy przekonana, że tak funkcjonuje świat: wszyscy mają pieniądze a każda mama to robot. Z kolei tatę ubóstwiałam. Był śmieszny, zawsze skory do rozmowy; podejrzewałam, że to on był pomysłodawcą tej adopcji, ale najwyraźniej nie przewidział, że nie ma czasu na dziecko, a jego żona będzie fatalną matką. Z biegiem lat zaczynałam go jednak nienawidzić. Rozumiałam, że musiał pracować, ale w domu zjawiał się raz na rok i to najwyżej na dwa miesiące. Miałam mu za złe, że zostawiał mnie z mamą. Jeśli nie mógł zostać, mógłby przynajmnie wziąć mnie ze sobą, odwiedzał w końcu mnóstwo niesamowitych miejsc. Nigdy się jednak nie zgodził. Ostatnio widziałam się z nim dwa lata temu i moim ostatnim wspomnieniem była kłótnia rodziców. Cały wieczór krzyczeli na siebie, a rano już go nie było.

Mój pokój był jak zwykle idealnie czysty. Gdyby nie gosposia, wyglądałby pewnie jak chlew. Podeszłam do kominka i włożyłam dłonie w ogień. Ogarnęło mnie błogie uczucie i wszelkie negatywne uczucia wyparowały, a każdego dnia kłębiło się ich we mnie mnóstwo, nawet bez powodu. Szkolna psycholożka powiedziała mi kiedyś, że noszę w sobie za dużo nienawiści. Może miała trochę racji. Uspokoiłam się błyskawicznie i przez dłuższą chwilę trzymałam tam ręce, nie mogąc się wręcz oderwać.Naturalnie nikt nie wiedział, że ogień nie robi mi żadnej krzywdy, a wręcz sprawia, że czuję się jak nowo narodzona. Już od długiego czasu przestałam się zastanawiać jak to działa, ale było to coś na zasadzie nałogu. Przez jakiś czas paliłam papierosy i wiem tyle, że ich właściwości uspokajające są kilka razy słabsze niż to uczucie. Właściwie ciężko je opisać. To tak jakby wszystkie negatywne uczucia kłębiły się w jakiejś klatce wewnątrz mnie, a kontakt z ogniem otwierał ją i uwalniał je wszystkie na raz. Tylko że nawet taka metafora nie oddaje jak wspaniale się czułam. Najpiękniejsze było to, że uczucie było trwałe. Wyciągnęłam więc ręce i z dużo większym spokojem położyłam się na łóżku.

Spojrzałam na swój sufit. Był cały w beżowych wzorach, które kojarzyły mi się, nie wiedzieć czemu, z Indiami. Uwielbiałam patrzeć na niego wieczorami przed zaśnięciem. Widziałam go nawet gdy w pokoju było ciemno. Uwielbiałam cały ten pokój. Długo go projektowałam i to było jedyne bezpieczne miejsce w tym domu. Wszędzie indziej czułam się raczej obco.

Tutaj miałam wielkie, dwuosobowe łóżko przykryte białym, puchowym kocem, białe pianino, na którym uczyłam się grać przez miesiąc i zrezygnowałam, podgrzewaną podłogę i królewski żyrandol. Wszystko to utrzymane w kolorystyce ciepłych brązów. Miałam nawet własną łazienkę z radiem i masażerem do stóp w prysznicu. Nic jednak nie mogło przebić prywatnego kominka, który był dla mnie jak narkotyk.  

Następnego ranka obudził mnie SMS z życzeniami od Ashlee.

Jezu. Zupełnie zapomniałam o własnych urodzinach. Być może moim prezentem będzie brak kazania mamy o wczorajszym zajściu? Nadzieja ta okazała się oczywiście złudna. Matce udało się mnie złapać, gdy zakładałam buty. Stanęła przede mną z rękami założonymi na piersi. Wyglądała trochę jak wściekła bogini.

— Czy Ashlee będzie na przyjęciu? — zapytała beznamiętnym tonem. Skinęłam głową. — I tradycyjnie została zaproszona bez mojej zgody — skomentowała z niezadowoleniem. 

— To moje urodziny. Wbrew temu wariactwu mogę zapraszać, kogo zechcę.  

— Mam nadzieję, że wiesz, jak głupio się wczoraj zachowałaś? — zapytała spokojnie, zmieniając nagle temat. Wzruszyłam ramionami. — Rachel — dodała trochę ostrzej. — Dziś kończysz siedemnascie lat. Chciałabym, żeby nareszcie się między nami ułożyło. Podarujmy sobie te żałosne przytyki i zacznijmy od nowa. Co ty na to?

— Wow, mamo... — wyszeptałam, udając zdumienie. — Od kiedy pamiętasz o moich urodzinach?

— Rozumiem, że to odmowa? — zapytała z tą samą kamienną twarzą. Prawda jest taka, że co roku pamiętała o moich urodzinach. Urządzała mi przyjęcie, ale nigdy nie otrzymałam od niej bezpośrednich życzeń. Zazwyczaj wyglądało to właśnie tak, jak dziś: "Kończysz szesnaście lat, bla, bla". Tyle, że ten dzień był inny. Mama była chłodną i oschłą profesjonalistką, bezgranicznie oddaną pracy. Czasem próbowała ocieplić nasze stosunki, ale jeszcze nigdy otwarcie nie zaproponowała rozejmu.

Zaśmiałam się z lekką nutką pogardy. Westchnęła. Gdy już otwierałam drzwi, powiedziała moje imię. Odwróciłam się w jej stronę.

— Przepraszam za wszystko.

— Jedno "przepraszam" nie wystarczy — odparłam zgodnie z prawdą.

— Będzie musiało.

Nie zdążyłam zareagować, bo odwróciła się i odeszła. Zresztą nawet nie wiedziałabym, co powiedzieć. Wyglądało to na całkiem szczere słowa i w końcu jakąś próbę nawiązania kontaktu ze mną. Szkoda, że teraz było już na to za późno. Czułam się trochę zdezorientowana. To było do niej naprawdę niepodobne. Takie nagłe otworzenie się przede mną było co najmniej podejrzane. Może ma raka?, pomyślałam. A może to ja mam raka?

Od szofera doczekałam się mrukliwego: "Wszystkiego najlepszego, Rachel". Zapowiadał się ciekawy dzień.

Ashlee przywitała mnie cichym "sto lat" i uściskiem. Do końca lekcji życzenia składali mi znajomi z klasy. Kilka dziewczyn przyniosło mi nawet po czekoladzie, a nauczycielka historii powiedziała, że nie muszę pisać kartkówki. Mimo dezorientującego początku dnia humor mi dopisywał. Miałam niewiele czasu, więc po zakończeniu lekcji wyleciałam ze szkoły jak torpeda i wskoczyłam na tylne siedzenie samochodu. Gdy już dojechaliśmy, w domu znalazłam się rekordowo szybko. Musiałam się wyszykować. Makijaż, strój, przemowa... roboty było mnóstwo. Jak zwykle zabrałam się do tego na ostatnią chwilę. Fakt faktem, że ta impreza nie była tak do końca dla mnie - mama zawsze zapraszała miliony dorosłych, których nazwisk nie pamiętałam i zawsze wyłowiła wśród nich jakiegoś klienta. Ale przyjeżdżało kilkoro członków rodziny, zawsze była też Ashlee no i dostawałam dużo prezentów. Mimo to przyjęcie miało zawsze dość formalny charakter, bo moje urodziny pokrywały się z datą założenia firmy rodziców i zwykle czułam się jak dodatkowa atrakcja. 

W moim pokoju już czekała Kayla - znajoma mamy, fryzjerka i kosmetyczka. Zawsze przyjeżdżała do nas, gdy potrzebowałyśmy profesjonalnej stylizacji. Znała jednak cenę swojej pracy i powiedziałabym nawet, że trochę się przeceniała. Na szczęście pieniądze nigdy nie stanowiły problemu. Na pół godziny przed imprezą spojrzałam w lustro. Miałam na sobie prostą, białą sukienkę - ciasną w biuście, niżej puszczoną luźno i białe baletki. Ten kolor podkreślał moje ognisto rude fale i zielone oczy. Tak przynajmniej powiedziała Kayla. Próbowała różnych fryzur, ale ostatecznie zdecydowała się rozpuścić moje włosy — zdecydowane pójście na łatwiznę, zważywszy na cenę. Psiknęła je tylko lakierem nabłyszczającym, żeby nie przypominały siana, którym były na co dzień. Na twarz nałożyła mi tylko delikatny makijaż, ale uznałam, że wyglądam bardzo efektownie.

W salonie odgarnięto większość mebli, żeby móc postawić tam wielki stół wyścielony białym obrusem. Z boku przygotowano miejsce dla strojącego się już kwartetu smyczkowego, który moja mama wręcz ubóstwiała. Dla przeciętnych rodzin to mogłoby być wymarzone wesele, na które stać je tylko raz w życiu. Ashlee jak zwykle wpadła wcześniej, a mój wygląd skomentowała radosnym piskiem. Sama nie wyglądała gorzej - czarna sukienka w koronkę, która kontrastowała z jej platynowym warkoczem. Na usta nałożyła mocną, czerwoną szminkę. To ona mogłaby być królową dzisiejszej ceremonii.

— No i jak... twoja mama...? — zapytała dyskretnie. Dziś w szkole opowiedziałam jej dokładnie poranne zajście. Wzruszyłam ramionami, bo jeszcze chwilę wcześniej doszłam do wniosku, że mało mnie obchodzi, o co jej chodziło.

— Ashlee. Piękna jak zwykle. — Moja mama ani trochę nie zmieniła swojego wizerunku. Czerwona suknia po kostki i brązowy kok na czubku głowy. Przynajmniej nie przesadziła z makijażem, pomyślałam.

— Dziękuje. Pani również. — Moja rodzicielka chyba właśnie za to lubiła moją przyjaciółkę — w przeciwieństwie do mnie, umiała się zachować.

— A twój tata? Będzie? — zapytała Ashlee, gdy już siedziałyśmy przy stole. Prychnęłam.

— Znasz go. Słyszałam, że jest teraz w Australii... z resztą! Co mnie to obchodzi?

Dziewczyna kiwnęła głową na znak, że zrozumiała. Po jakimś czasie zebrali się wszyscy goście. Byli wśród nich głównie przyjaciele mamy z pracy. A mówiąc przyjaciele, mam na myśli klientów. Gdy byłam jeszcze dzieckiem, spytałam tatę o sens zapraszania dorosłych ludzi na moje urodziny i łączenia ich z "urodzinami" firmy. Wyjaśnił mi wtedy, że mama stara się stwarzać pozory bardziej swobodnego stosunku między nami a klientami - tak się właśnie zarabia pieniądze. Z tego co słyszałam później od innych, nie powinno się mieszać pracy z prywatnym życiem, ale nie zastanawiałam się nad tym zbytnio - w końcu rodzice osiągnęli wielki sukces swoimi sposobami i nie zamierzałam poddawać ich do dyskusji. Szczególnie że przejęcie ich firmy było jedną z pierwszych pozycji na liście rzeczy, których nie chciałam.

Wszyscy zajęli już swoje miejsca i oczekiwali, aż rozpocznę ceremonię. Naturalnie nie zdążyłam napisać żadnej przemowy, co mogłam zrobić chociażby wczoraj. Ale kompletnie nie zależało mi na wywarciu wrażenia czy czymkolwiek w tym towarzystwie, więc postanowiłam improwizować.

— Witam wszystkich serdecznie i bardzo dziękuję za przyjście. Wiem, że większość z Was ma na głowie dużo ważniejsze sprawy niż moje siedemnaste urodziny, dlatego doceniam Waszą obecność. Zapewne wiecie, że... żyjemy w dwóch różnych światach. Mamy zupełnie inne obowiązki i zadania. Moje działania nie wpłyną na wielkie korporacje, miasta, czy państwa. Wasze decyzje — wręcz przeciwnie. Dlatego nie jest łatwo żyć w jednym domu — pomimo jego rozmiarów — w dwóch odrębnych światach. Na szczęście dla mojej mamy i dla mnie priorytetem zawsze była rodzina. Dziś chciałabym jej podziękować, że tak umiejętnie łączy dobrze wykonywaną pracę z wychowywaniem mnie. — Było to tak ogromne kłamstwo, że z trudem przeszło mi przez gardło. Z drugiej jednak strony kłamanie zwykle sprawiało mi frajdę. — Wiem, że to niełatwe zadanie. — Kilka osób zachichotało. Wszyscy doskonale znali moje występki i wiedzieli, że niezłe ze mnie ziółko. — Mimo wszystko myślę, że siedemnascie lat to dobry wiek, żeby powiedzieć po prostu: dziękuje. Kocham Cię, mamo.

Dostałam zdawkowe brawa, bo chyba nikt zbyt uważnie mnie nie słuchał. Większość próbowała alkoholi i wykwintnych potraw. Tylko mama kiwnęłam lekko głową, co robiła zawsze wtedy, gdy moje urodzinowe przemówienie było całkiem zadowalające. Z tego co pamiętam, zwrócili na mnie uwagę tylko dwa razy. Gdy w wieku pięciu lat kulawo deklamowałam wierszyk i w wieku czternastu powiedziałam że wcale nie chcę tu być i nienawidzę moich rodziców. Prezentów otrzymałam oczywiście bez liku. Ubrania, książki, sprzęty elektryczne. Połowę z tego planowałam podarować Ashlee, jak co roku. Ona będzie się wzbraniać, ale w końcu przyjmie kilka rzeczy i zrobi z nich dobry użytek. Środki finansowe jej rodziny pozostawiały wiele do życzenia, a jej rodzice z niechęcią przyjmowali moje regularne "jałmużny". Niestety spłacali dwa kredyty, a jej tata niedawno stracił pracę, więc ledwo wiązali koniec z końcem. Ostatecznie zawsze zgadzali się przyjąć coś ode mnie i wciąż mi dziękowali.

Starałam się trzymać z Ashlee, ale musiała wyjść już po godzinie, za co bardzo mnie przepraszała. Zaczęłam się więc snuć w tłumie. Kilkoro gości mnie zaczepiło, do niektórych zagadywałam sama. Były to jednak puste i krótkie pogaduszki, na które kompletnie nie miałam ochoty marnować kolejnych urodzin.

W którymś momencie zobaczyłam go. Stał na progu sali, niedbale oparty o framugę i bawił się zapalniczką. Nawet nie wysilił się na garnitur - ubrał się w czarne dżinsy i biały T-shirt. Nie przypominałam sobie, żeby jakiś gość został zaproszony z dzieckiem, tym bardziej takim. Ja także nie zaprosiłam przecież nikogo oprócz Ashlee. Czyżby jakiś szaleniec, próbujący podpalić dom? Mało prawdopodobne, żeby prześliznął się przez zabezpieczenia, a o próbie podpalenia nie było nawet mowy. Spaliłby co najwyżej kredens i już siedziałby za kratkami. Tyle, że on nie szykował się do żadnych działań tego typu. Po prostu sobie stał i bawił się zapalniczką. Postanowiłam poszukać mamy, żeby na wszelki wypadek ją przed nim ostrzec. Normalnie podeszłabym do niego i zaczęłabym z nim rozmawiać, bo był bardzo przystojny i na dodatek to mogłoby zdenerwować mamę. Jednak obecność podejrzanych osób naszym domu nigdy nie kończyła się dobrze - przekonałam się już o tym kilkakrotnie. Lawirowałam w tłumie, ale nigdzie jej nie widziałam. Jakiś starszawy pan podszedł do mnie i spytał:

— Czyżby nasza jubilatka coś zgubiła?

— Mamę — odparłam tym samym słodkim tonem i uśmiechnęłam się. Odwzajemnił to i upił łyk drinka. Na wierzchu jego dłoni zauważyłam tatuaż w kształcie litery R nałożonej na V.

— Wyszła się przewietrzyć.

Skinęłam głową z podziękowaniem i wyszłam na taras.

— Mamo? — Nigdzie jej nie widziałam. Nagle ktoś złapał mnie za ręce i wykręcił je do tyłu. Zabolało. Nie widziałam twarzy napastnika. Zaczęłam krzyczeć i się szarpać, ale to musiał być jakiś napakowany osiłek, bo bez trudu zatkał mi usta, trzymając moje ręce w żelaznym uścisku. Z łatwością przerzucił mnie przez ramię i wybiegł na drogę. Stał tam czarny samochód. Postawił mnie na ziemi i rozluźnił uścisk. Szybko wyrwałam się i odwróciłam w stronę napastnika.

Był ubrany na czarno od czubka głowy po same stopy. Spod kominiarki dostrzegłam tylko oczy. Było zbyt ciemno, żebym mogła chociaż stwierdzić, czy są ciemne czy jasne. Przy jego pasie zauważyłam wypukłość. Bez wahania założyłam, że to broń. Kiedyś rozmyślałam nad porwaniami. W Nowym Jorku nie są niczym nietypowym, szczególnie że za dzieci bogatych ludzi można żądać kosmicznych sum pieniężnych. Niby to takie normalne myśleć, co ci się może przytrafić, ale nikt chyba naprawdę nie wierzy, że coś takiego może go zwyczajnie spotkać.

Aż śmieszne, że właśnie takie myśli chodziły mi po głowie, kiedy moje ciało dygotało z przerażenia. Powoli cofałam się, mając zamiar nagle obrócić się i zacząć uciekać. Serce biło mi jak oszalałe, czas znacznie zwolnił, ale mężczyzna zdawał się być poza tym wszystkim. Stał w bezruchu i obserwował mnie. Wciąż cofałam się i przy którymś kroku na coś wpadłam. Odskoczyłam z piskiem. Drugi porywacz, który wyglądał niemal identycznie.

— Jeśli chodzi wam o kasę, to mam jej dużo. A jeśli o gwałt... to muszę wam odmówić panowie. — Miałam nadzieję, że mój głos nie zdradzał, jak bardzo byłam przerażona.

Nie drgnęli, więc uznałam, że są całkowicie pewni swoich zamiarów. Zaczęłam wołać o pomoc. Błyskawicznie znaleźli się przy mnie. Instynktownie rzuciłam się do ucieczki w byle jakim kierunku, ale dosłownie powalili mnie na ziemię. Chwilę szarpaliśmy się na asfalcie. Próbowali mnie unieruchomić. Jeden z nich mocno ściskał moje lewe ramię. Spojrzałam na nie dosłownie w ostatniej chwili. Zobaczyłam igłę, która miękko zatopiła się w mojej ręce, wywołując znacznie większe pieczenie niż przy pobieraniu krwi. Chwilę później zaczęłam powoli tracić świadomość. Jakby spod tafli wody obserwowałam ich, gdy wnosili mnie do ciemnego samochodu, a ja traciłam powoli władzę nad własnym ciałem. Potem była już tylko ciemność.